Mag ik mij excuseren mevrouw. Omdat ik schuw wegkeek. Ik had vriendelijk moeten glimlachen en niet zomaar staren. Ik kijk vaak naar mensen om hun leefwereld te ontdekken. Maar niet elke cultuur omarmt mijn open blik.
Ziet u, deze zomer op vakantie had ik goedendag geknikt en geglimlacht naar een vrouw net als u. Dat doe ik, als ik dezelfde mensen steeds maar blijf ontmoeten. Dan komt er zoiets als herkenning en zeg ik hallo. Maar deze situatie had ik niet goed ingeschat. Van zodra ik gepasseerd was, werd die mevrouw geslagen en een rij achteruit gezet aan het zwembad. Plots mocht ze zelfs niet meer in de schaduw van haar echtgenoot liggen. Ze werd verbannen naar de achterste rij. Parasol ervoor, probleem 'vrouw' opgelost. Ik weet niet of haar man stoerder was dan gewoonlijk om geen gezichtsverlies te lijden ten opzichte van zijn tienerzoons. Ik kan geen begrip opbrengen voor dat soort tirannie. Geen idee wat wel of niet kan ten opzichte van gesluierde vrouwen, ik dacht dat het als vrouw wel oké was om vriendelijk te zijn. Niet dus.
Ik wou geen problemen veroorzaken voor u. U zat daar, in de wachtkamer van dezelfde dokter als de mijne. In een hoekje, met uw kind op schoot verstopt onder een deken. Uw man zat met uw oudere zoon aan de overkant van de wachtzaal met een andere vrouw te praten. Zij was daar met de functie van tolk en daarom, denk ik, mocht zij wel op de voorste rij, ondanks haar vrouwzijn.
Ik heb geen oogcontact gemaakt, om u te beschermen. Dat spijt mij nog steeds. Want ik had met u kunnen praten over onze kinderen en hun handicap. Ik had u misschien kunnen vertellen dat u bij een fantastische dokter terecht bent gekomen. Het was uw eerste keer. Ik hoop dat uw man alle juiste vragen gesteld heeft. En dat de tolk alle antwoorden juist vertaald heeft. Ik hoop dat u vol goeie moed naar huis gekeerd bent. Met eventueel een glimlach want dat maakt elk gezicht zoveel mooier.
Ik wens u het beste mevrouw, sterkte
Gv'tS
